Żyjemy w XXI wieku. Jest to szczególny okres dla nas wszystkich. Niemal na każdej płaszczyźnie życia zachodzą liczne zmiany. Wiele instytucji ulega restrukturyzacji, modernizacji, prywatyzacji…..
Te zjawiska widoczne są również w środowisku szkolnym. Zmienia się bowiem program nauczania, treści kształcenia….
Nie wystarczające okazują się również metody pracy z dziećmi stosowane do tej pory , które nie rozwijają twórczej inwencji dziecka, a wręcz przeciwnie – ograniczają ją.
Współczesność wymaga od nas elastyczności myślenia. Konieczne jest odkrywanie i rozwijanie zdolności poznawczych możliwych dzięki procesom emocjonalnym i intuicyjnym.
Wielu nauczycieli i wychowawców usiłuje wprowadzić do swojej działalności element twórczych poszukiwań, opierając się głównie na pedagogiach m.in. M. Montessori, C. Freineta, R. Steinera, których celem było skoncentrowanie zasad doboru metod, treści kształcenia i wychowania wokół dziecka, jego właściwości, potrzeb, zainteresowań i spontanicznej aktywności.
W kształtowaniu aktywnej postawy dziecka wobec otaczającej rzeczywistości ważne jest, aby otrzymywało ono takie zadania – problemy, których rozwiązanie umożliwi mu zastosowanie posiadanej wiedzy i umiejętności oraz wywoła zmiany w strukturze wiedzy, wzbogacając ją o nowy element. W sytuacjach problemowych dzieci zachowują się różnie. Bywa, że chętniej podejmują działania, w których wyraźnie został określony rodzaj, sposób, środki, bądź wynik działania. W sytuacjach, w których liczy się inwencja dziecka, możliwość dochodzenia do wyniku różnymi drogami, osiągania wyników jakościowo różnych, dzieci nie zawsze chcą i potrafią zorganizować swoją działalność. Egzemplifikacją tej tezy może być sytuacja, w której dzieciom dostarcza się ograniczoną liczbę instrumentów z zestawu perkusyjnego. Na instrumentach zazwyczaj chcą grać wszystkie dzieci. Poznanie przedmiotów, które są źródłem różnych dźwięków, sprzyja rozbudzaniu pomysłowości, samodzielności myślenia i działania oraz kształtuje umiejętność radzenia sobie w tego typu sytuacjach.
Dzieci rodzą się z olbrzymim potencjałem twórczym, oczekującym na spełnienie. Często jest tak, że to dorośli uczą dzieci nadmiernej ostrożności, kompromisu, uległości, wzorowania się na przyjętych schematach, ograniczając przez to ich rozwój twórczy. Tymczasem postawa twórcza ma charakter powszechny. Pobudzanie tej dyspozycji jest sprawą wychowania. Trzeba poznać czynniki sprzyjające postawie twórczej i określić warunki, w jakich te czynniki mogą być ujawnione i rozwinięte u dziecka, wyposażyć nauczycieli we wszystkie rodzaje narzędzi autentycznej pedagogiki twórczej ekspresji. Jest to jedyna droga, aby przygotować dziecko do życia w świecie postępu, rozwoju nauki i techniki, w świecie nieustannych zmian.